Η ψυχανάλυση από τα πρώτα βήματά της αναμετριέται με τα άδηλα αίτια του ψυχικού πόνου, τις εσωτερικές συγκρούσεις που τον γεννούν και τις ενορμητικές δυνάμεις που τον εκθρέφουν. Κλινικές εικόνες της κατάθλιψης περιγράφονται στη Μονογραφία αυτή.

“Η κατάθλιψη, ως ένα βιωμένο αίσθημα δυσφορίας που έχει διάρκεια, επηρεάζει τους ασθενείς σε πολλά επίπεδα, το σωματικό, το ψυχικό και το κοινωνικό”. (Μπεράτη)
“…στη μελαγχολία ο ασθενής δεν βλέπει καθαρά τι έχει χαθεί. Η απώλεια ως εκ τούτου είναι ασυνείδητη”. (Τζάκσον)
“…τι προηγείται της δυνατότητας του εγώ να δημιουργεί σχέσεις με αντικείμενα… ποιος ο ρόλος της απώλειας και του πένθους στη διαδικασία της μίμησης…” (Βαρτζόπουλος)
“Πώς θα μπορούσαμε να διανοηθούμε το πένθος σε σχέση με τον εθισμό;” (Κεφάλας)
“…πώς μπορούμε να εντοπίσουμε μέσα στη θεραπεία την απώλεια, προκειμένου να αρχίσει η διεργασία του πένθους με απώτερο στόχο την επανεύρεση του χαμένου μέρους του υποκειμένου και των χαμένων ναρκισσιστικών του επενδύσεων;” (Χατζηανδρέου)
“Η αποτυχία της εργασίας του πένθους στη σημερινή κοινωνία είναι το αποτέλεσμα αμυνών απέναντι σε ψυχικές οδύνες απώλειας, οι οποίες αδυνατούν να βρουν τον χώρο υποδοχής, φιλοξενίας, περίεξης και μεταλλαγής τους, τόσο εντός του ίδιου του υποκειμένου όσο και εντός των διυποκειμενικών δεσμών, στο πλαίσιο του πολιτισμού”. (Πέτρου)
“…ο τρόμος της ετερότητας, οι αγωνίες που συνοδεύουν τις διεργασίες αποχωρισμού, αλλά και οι συγκρούσεις και η βία που συνοδεύουν τη διαμόρφωση της υποκειμενικής ταυτότητας…” (Μπαζαρίδης)

Απώλειες, τρόμος, αγωνία, πένθος, βία, αλλά και οι ήχοι της λέξης θλίψη ανασύρουν την παράσταση ενός δυσβάστακτου όγκου που δυναστεύει και συνθλίβει την ψυχική ζωή ενός υποκειμένου κάνοντάς το να πάσχει, να ακινητοποιείται και συχνά να βυθίζεται σε μία συναισθηματική άβυσσο. Η ψυχαναλυτική εργασία προσπαθεί να ανοίξει διόδους, ώστε να ξαναγεννηθεί η επιθυμία για ζωή και η λαχτάρα για νέα αντικείμενα και σχέσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)